Gepost door Tinka op dinsdag 20 juli 2010
Een kindje groeit en komt constant in een nieuwe fase terecht. En er brak dus een tijdperk aan om te gaan experimenteren met eten. De fruithapjes, de eerste groentehapjes en van melk naar een papje. Volgens het boekje mag je langzaamaan met brood beginnen. Dat experimenteren is leuk, wel een hoop troep maar het kindje eet uiteindelijk alles met smaak op. Dat gaat een tijdje goed.
Dan begint de ellende, het kindje gaat aan de poeperij, niet zomaar een lekkere drol in de luier. Er komen prut luiers vol, die poep vindt overal zijn weg, tot in zijn nek. En niet één keer op een dag maar wel vijf keer. Buikgriep dejavu!
De wasmand zit tjokvol en de Bambino Mio's (katoenen luiers) zijn niet aan te slepen. We zijn ook al snel op de mais luiers (100% afbreekbare luiers) overgestapt want die houdt de zure smurrie wat beter tegen.
De poep ruikt erg zuur en er zit vaak slijm bij, met vaak wat onverteerde resten erin. Bux gaf aan dat hij dit toch niet erg normaal vond. Wat is nou eigenlijk normale babypoep?
Maar dit is niet eens het ergste van de poeperij. Het ergste is een klein ventje dat in de nacht regelmatig wakker wordt van de pijn. Hij ligt met zijn kontje omhoog en als je hem vastpakt voel je het borrelen. Het doet soms zo pijn dat we hem niet eens kunnen troosten. We masseren zijn buik regelmatig waarna hij vaak een flinke scheet laat. Dan keert de rust vaak terug tot de volgende kramp sessie. Dit is ook niet goed voor de gezondheid van mama en papa die door het nachtbraken te moe zijn, en vooral zeer chagrijnig.
De huisarts heeft verschillende testen laten doen (poep onderzoek en bloedonderzoek). Papa en mama moeten 3 buisjes met poep vullen over een paar dagen verspreid. Zure brij in een buisje lepelen, ik weet wel leukere dingen te verzinnen... Maar in de poep konden ze niks vinden en ook in het bloedonderzoek is er niks gevonden.
Toch bleef deze ellende duren, dus zijn we uiteindelijk naar het ziekenhuis gegaan. Daar heeft een darm arts ons gesproken en weer testen laten doen. Weer de nodige buizen vullen en het arme mannetje weer geprikt. Maar ook dit keer geen resultaat. Dus de arts wilde een gastroscopie laten doen (via de maag kijken wat er aan de hand is). Gezien dat hij dan een dagopname krijgt en verdoving moet ondergaan kon dit pas veel later uitgevoerd worden.
Iben viel ondertussen af en dat ging steeds sneller. Het consultatie bureau maakte zich samen met ons zorgen. Daarom regelde Bux dat we weer naar het ziekenhuis konden. De arts die ons toen gesproken heeft wilde dat Iben ter observatie werd opgenomen. We moesten bijhouden wat hij at en wanneer hij ontlasting had en hoe dat eruit zag.
Brood eten deed hij al een tijdje niet meer. Daarom was ik weer op melk overgegaan (stom achteraf). Omdat hij moest aankomen gingen we in het ziekenhuis in de middag pap voeren, met een klontje boter. Dat vond hij erg lekker en hij smikkelde zijn pap lekker op. Het viel mij op dat hoe meer pap hij kreeg hoe erger zijn ontlasting weer werd. Maar die conclusie mocht ik niet trekken van het ziekenhuis.
Volgens het ziekenhuis zag zijn poep er niet eens zo vreemd uit. Tja, hoe moet babypoep eruit zien? Misschien moet ik een poepboek schrijven!
Ziekenhuizen zijn niet leuk! Ik werd er erg verdrietig van. Overal zieke kindjes waaronder je eigen kind. Mama had het er meer moeilijk mee dan Iben zelf. Die vermaakte zich met de verpleegsters en het speelgoed. Met zijn verjaardag lag hij nog in het ziekenhuis en zijn verpleegster vriendinnen hadden alles leuk versierd en ze hebben hem verwent! Gelukkig mochten we de dag daarna naar huis en kon hij toch thuis zijn verjaardag vieren.
Eenmaal thuis hebben wij een poepdagboek bijgehouden (toch dat poepboek). Ik kreeg sterk de vermoedens dat Iben misschien een tarwe intolerantie zou kunnen hebben. We zijn per direct gestopt met tarwe toevoer; speltbrood in plaats van tarwebrood, rijstebloem in plaats van granen voor de pap.
En dat was voor ons het antwoord. Zolang hij geen tarwe krijgt heeft hij geen krampen, poept hij één of twee keer per dag en ruikt zijn poep normaal vies en niet zuur. De consistentie wil nogal eens wisselen van dikke drol tot smeuïge moes maar meestal blijft het wel in de luier liggen.
Het is wel weer feest als hij tarwe krijgt. Dus goed etiketten lezen en opletten wat je hem geeft. Maar het is allemaal wel te doen. Bux en ik zijn nu poep-o-logen.
P.S.: De gastroscopie hebben we afgeblazen!
